Welkom op mijn blog
Rit 26 – Home
Laatste avond en nacht in Santiago de Compostela.
Na alles wat ik al had beleefd, dacht ik nog even door het oude stadsdeel te wandelen.
Zoals vaak werd ik opnieuw naar de kathedraal getrokken, en dit keer viel mijn oog op iets wat ik eerder gemist had.
Ik liep langs de deur naar de crypte, en zag tot mijn verbazing dat de toegang toch gratis was — en dus niet de 11 euro die ik eerder dacht.
Er stond niemand meer aan te schuiven, dus ik greep mijn kans.
Binnen was er nog een korte wachtrij, maar dan liep ik de trappen af, richting de plek waar de zilveren schrijn van de apostel Jacobus staat.
De kist is ongeveer 1m20 lang en straalt in de duisternis van de crypte.
📸 Foto’s nemen is er niet toegestaan, en dus heb ik er geen beelden van, maar het beeld staat in mijn geheugen gegrift.
Na het bezoek liep ik langs de achterzijde van het altaar, waar zich het troonbeeld van Sint-Jacobus bevindt.
Hier raken pelgrims traditiegetrouw het beeld aan — een intiem moment van verbinding, bezinning, en dankbaarheid.
Bij de ingang van de kathedraal had ik eerder gelezen dat er om 19:30 een pelgrimsmis zou plaatsvinden.
Uiteraard besloot ik die ook bij te wonen.
Toen ik rond 19:05 arriveerde, waren alle banken al ingenomen.
Ik liep langs een zijbeuk naar het altaar en vond uiteindelijk een plekje aan de voet van een steunpilaar.
Perfect om te zitten, dicht bij de actie maar in alle rust.
Toen de eucharistie begon, kwamen er maar liefst tien priesters binnen.
Een indrukwekkend gezicht, en een plechtige sfeer vulde de kathedraal.
Maar wat er toen gebeurde…
Aan het einde van de mis verschenen plots acht leken in speciaal gewaad, die naar voren wandelden en plaatsnamen aan de touwen van het grote wierookvat — het wereldberoemde Botafumeiro.
Ik dacht: Nee, dit kan toch niet waar zijn?
Het grote vat wordt normaal enkel gebruikt op hoogdagen of wanneer er een grote donatie is gedaan.
Blijkbaar was dat vandaag het geval.
En ik… zat vooraan in de viering, op het juiste moment, op de juiste plek.
Toen het Botafumeiro begon te zwaaien, hoog boven de hoofden van alle pelgrims, heen en weer als een reusachtige pendel, was het moment magisch.
Een waardige, indrukwekkende finale van een reis die me alles heeft gegeven.
🎥 Het filmpje vind je hieronder — woorden schieten eigenlijk tekort.
De laatste dag in Santiago de Compostela.
De nacht was iets minder rustig, doordat mijn knie — na de drie zware ritten — toch wat pijn deed.
Inslapen lukte moeilijk, maar met een Dafalgan erbij lukte het uiteindelijk wel.
Vanmorgen wandelde ik opnieuw naar het gebouw waar je je Compostela-certificaten ophaalt.
Daar is namelijk ook de Huiskamer van de Lage Landen gevestigd — een ontmoetingsplek voor Nederlandstalige pelgrims, georganiseerd door vrijwilligers.
Omdat ik er gisteren geen tijd meer voor had, ging ik er vandaag heen.
Om 9 uur ging de deur open, en ik werd hartelijk ontvangen door een vriendelijke Nederlander.
Gratis koffie of thee, en vooral: een luisterend oor.
We waren onze verhalen aan het uitwisselen toen een vrouw van 37 binnenkwam.
Ze was vertrokken vanuit Venlo, en had er al vijf maanden en één week opzitten.
Wat een prestatie – alle respect.
Na dat warme bezoek ging ik terug naar mijn verblijf om mijn laatste reistas in te pakken.
Daarna wandelde ik nog even door de steegjes van de oude stad, op zoek naar een rustig ontbijtplekje.
Aan een tafeltje zat een oudere dame. Ze keek op en zei:
“Ben je een pelgrim? Kom er gerust bij zitten.”
En zo begon een lang en bijzonder gesprek.
Ze bleek Amerikaanse, en haar verhaal raakte me diep.
Ze had een zoon die in Lille (Rijsel) woont met zijn vrouw en kind, maar ook een zoon die tijdens de coronaperiode overleed, op 42-jarige leeftijd.
Hij had al een medische voorgeschiedenis.
Twee maanden na zijn overlijden besloten zij en haar man om de Camino Francés te gaan stappen.
Maar vorig jaar moesten ze in Logroño stoppen door knieproblemen bij haar man.
Dit jaar was ze alleen teruggekeerd, en hervatte haar tocht waar ze gebleven waren.
Ze woont in Arizona, waar ze een guesthouse runt, en nodigde me zelfs uit om daar ooit gratis enkele dagen te verblijven.
We wisselden contactgegevens uit en namen afscheid — weer een ontmoeting om te koesteren.
En nu… zit ik op de luchthaven van Santiago, klaar om het vliegtuig naar Madrid te nemen.
Daar neem ik mijn aansluitende vlucht naar Zaventem.
Als alles vlot verloopt, land ik om 22u30 in België.
🌍 Zo eindigt mijn Camino.
Met 2230 kilometer op de teller,
een hoofd vol herinneringen,
een hart vol dankbaarheid.
Ik heb geen noemenswaardige fysieke klachten gehad, geen pech onderweg,
en zoveel echte ontmoetingen gehad dat ik er stil van word.
Dank jullie wel —
voor het volgen, voor het meeleven,
voor het geloven in dit verhaal.
Rit 26 – Home ✔️
Het pad is afgelegd.
De reis blijft.
🇧🇪 België, ik kom eraan.
Hasta luego. Buen camino.
En wie weet… tot op een volgend pad.
Reacties mogelijk gemaakt door CComment